Bramy szczecińskie są pozostałościami fortyfikacji miejskich wielokrotnie przekształcanych w ciągu wieków.
Średniowieczne obwarowania przetrwały do połowy XVI w. Po przejęciu Szczecina przez Szwedów rozpoczęto szeroko zakrojone prace fortyfikacyjne, w wyniku których miasto stało się jedną z potężniejszych fortec europejskich. Wewnątrz nowych obwarowań (9 bastionów i Szaniec Gwiaździsty) pozostawiono mury średniowieczne, które rozebrano dopiero za czasów panowania pruskiego. Podczas kolejnych zmagań prusko-szwedzkich obwarowania uległy częściowemu zniszczeniu. Rozpoczęto ich generalną przebudowę w r. 1724, po przejęciu miasta przez Prusy (w 1713r.). Projektantem nowych fortyfikacji był Holender Gerhard Cornelius von Walrave, który w 1715 r. przeszedł na służbę pruską, w której doczekał się stopnia generała-majora i stanowiska szefa Korpusu Inżynierów. Walrave znany jest przede wszystkim jako świetny fortyfikator, wznosił jednak również budowle cywilne (np. pałac przy ul. Staromłyńskiej 27 w Szczecinie-obecnie siedziba Muzeum Narodowego). Według planów Walravego dodano do starych fortyfikacji nowe forty(“Leopolda”,”Wilhelma”,”Prusy”). Do miasta można było wjechać pięcioma bramami: Anklamską, Berlińską, Panieńską, Parnicką i Kozią-na tasztowni. System fortyfikacji wzniesionych przez Walravego przetrwał do 1873 r, kiedy to Szczecin utracił status twierdzy i rozpoczęto rozbiórkę umocnień. Z dawnych bram ocalały do dziś dwie-barokowe (Królewska i Portowa) oraz fragment średniowiecznej bramy Panieńskiej (tzw. Baszta Siedmiu Płaszczy).
Bramy szczecińskie są pozostałościami fortyfikacji miejskich wielokrotnie przekształcanych w ciągu wieków.
