Trudno sobie wyobrazić widok bardziej malowniczy. Podobny pejzaż spotkać można tylko w fantastycznych ilustracjach baśni o zamku na szklanej górze. Z falującej tafli morza, w pewnym oddaleniu od lądu, wyłania się wzgórze, zwieńczone urozmaiconymi murami zabudowań klasztornych. Skalisty brzeg wysepki wzmacniają występujące wprost z wody masywne mury obronne, pnące się serpentyną ku wierzchołkowi. Za ich pierścieniem wspinają się po zboczach ciasno stłoczone kamieniczki niewielkiego osiedla. Nad nimi wreszcie, na samym wierzchołku skały – klasztor.
Wysmukłe, potężne mury podparte są gęsto rozmieszczonymi skarpami. Nad nimi dachy. Ze środka tego spiętrzonego kłębowiska murów, wieżyczek i dachów wyłania się czworoboczna wieża z ostrosłupowym dachem i smukłą iglicą. Zachwycający widok.
Mont Saint Michel (przy zachodnim wybrzeżu Francji, w departamencie La Manche) łączy się z lądem tylko poprzez groblę. Historia opactwa tutejszych benedyktynów sięga VIII wieku. Nie istniejące dziś, założone wówczas oratorium pod wezwaniem św. Michała Archanioła zaczęło wkrótce przyciągać liczne pielgrzymki, stając się słynnym miejscem kultowym. W 966 roku normandzki książę Ryszard I ufundował budowle opactwa. Prace trwały bardzo długo. Dziś w kościele opactwa zachowały się nawa i transept romańskie, z lat 1020-1135; chór świątyni jest już gotycki (powstał w latach 1446-1521), a dzisiejsza fasada — barokowa – pochodzi z roku 1780. Z czasów romańskich zachowały się jeszcze kaplica św. Marcina (z połowy XI wieku), trójkondygnacyjny klasztor (La Merveille), z lat 1202-1228, z interesującymi architektonicznie wnętrzami sal Rycerskiej i Gościnnej, refektarz z lat 1212-1225 oraz krużganki (z lat 1225—1228) łączące klasztor z kościołem.
W czasie wojny stuletniej między Francją a Anglią opactwo benedyktynów na Mont Saint-Michel przez trzydzieści lat stawiało opór Anglikom. Wtedy właśnie otoczono wysepkę z klasztorem i miasteczkiem murami obronnymi. Drugą taką próbę przeszło opactwo w czasie wojen religijnych w XVI wieku, kiedy to skutecznie wytrzymało oblężenie hugenotów i dopiero w 1595 roku otwarło bramy Henrykowi IV, po przyjęciu przezeń katolicyzmu. Po stuleciach dopiero przyszły lata klęski. W czasie Rewolucji Francuskiej klasztor uległ likwidacji i aż do 1863 roku służył za więzienie. Później, aż do 1965 roku, stanowił muzeum. Od tego roku, przywrócony benedyktynom, stanowi znów miejsce kultu, aczkolwiek odwiedzane nie tyle przez pielgrzymów, ile przez niezliczone rzesze turystów.
